Σελίδες

Tα δικαιώματα των ανθρώπων





Το τέλος της αθωότητας


 Τα ανθρώπινα δικαιώματα
και
τα δικαιώματα των ανθρώπων


Όλους μας απασχολούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Κάτι πρέπει να πηγαίνει πολύ στραβά για να μην καταφέρνουμε να τα προασπίσουμε, παρά τους αγώνες και την δράση των παγκόσμιων οργανώσεων που φτιάξαμε για να τα προστατεύουν. Το τι ή ποιος φταίει, είναι ένα ζήτημα που όταν θιχθεί, άλλα ονόματα θα ακουστούν, με διαφορετικά κρίσιμα χαρακτηριστικά και ιδιότητες, και ανάλογα με το ποιος και πού θα κάνει την ερώτηση. Γεγονός είναι και παραμένει ότι, όλοι θέλουμε το καλό όλων.
Παρ’ όλα αυτά κάποιες αδικίες στα δικαιώματα του ανθρώπου, μας φαίνονται ήδη φυσικές ή αναπόφευκτες. Έτσι και ενώ ξέρουμε ότι η Αφρική είναι η πιο πλούσια ήπειρος δεν απορούμε που οι άνθρωποι ζούνε εκεί πάμφτωχα, ή αν θέλετε δεν μας απασχολεί όταν κοιτάμε το τελευταίας γενιάς κινητό μας. Δεν μας απασχολεί επίσης η κατάρρευση οικονομιών και δεν αναρωτιόμαστε για τα σύνορα που αλλάζουν συνεχώς «λόγω πολέμων». Λες κι ο πόλεμος είναι στρατέγκο και τα χρηματιστήρια μονόπολι. Πονάμε όμως όταν δημοσιεύονται φωτογραφίες από πόλεμο –για λίγο. Όχι γιατί είναι μακριά από εμάς, αλλά γιατί ο ίδιος ο πόλεμος είναι αποδεκτός στην σκέψη μας. Η αντιπαλότητα, ο ανταγωνισμός και η επικράτηση, αποδίδονται σε βιολογικά μας χαρακτηριστικό. Κάτι που επιβεβαιώνεται κάθε φορά που παίζουμε μονόπολι και άλλα παρόμοια παιχνίδια «για ευχαρίστηση».
Αν όμως είναι στην φύση μας η αντιπαράθεση και η επικράτηση, σε ποια δικαιώματα και ποιών συνανθρώπων μας αναφερόμαστε όλοι; «Όλα και για όλους» θα απαντήσουμε, παρ' ότι δεν φέραμε καλοδεχούμενο τον οποιονδήποτε στην σκέψη μας. Μπορεί να αγαπάμε την εικόνα ενός Ινδιάνου ή ενός άνθρωπου άγνωστης φυλής, λίγα όμως θα είχαμε να του πούμε για να εξηγήσουμε την ανάγκη μας για ιδιόκτητο κεραμίδι και σχεδόν τίποτα για το δεδομένο δικαίωμα ατομικής ιδιοκτησίας σε πόρους της φύσης. Σιγά θα πείτε, μην τους εξηγήσουμε και τον πολιτισμό μας. Εμείς λοιπόν, που τον αγαπάμε και θέλουμε το καλό του, ίσως είμαστε θύτες αν όχι του ίδιου κάποιων ομοίων του και κυρίως ενός τρόπους ζωής που δεν αντιμάχεται την φύση. Είναι και αυτός ο πόλεμος φυσικός; Με την φύση; Και ποιος τον κάνει μήπως τα δικαιώματα του ανθρώπου που θεωρούμε ότι έχουν πάνω της και ενάντια σε αυτήν; Όχι θα πούμε, και θα τρέξουμε για ένα φεν-σούι, μια ονειροπαγίδα και για ένα όσο το δυνατόν γνησιότερο φυλαχτό, ξαναγράφοντας την ιστορία με τις πολύχρωμες χαντρούλες αλλά στο ανάποδο.
Μα θα ήταν μισά αυτά που θα λέγαμε αν μέναμε μόνο στην κατακραυγή – ακόμα και την δική μας. Το να καταλάβουμε ότι κάτι δεν έχει πάει καλά, είναι εύκολο. Το να προσπαθήσουμε να το διορθώσουμε επαναλαμβάνοντας τρόπους που δεν απέδωσαν, θα μας κουράσει, θα μας απελπίσει - και δεν θα έχει αποτέλεσμα. Τότε;
Λένε ότι σαν φαίνεται να μην υπάρχει λύση, θα πρέπει να στραφούμε στο ίδιο το πρόβλημα. Λένε επίσης ότι, σε τέτοιες "άλυτες" περιπτώσεις, ή δεν υπάρχει πρόβλημα ή το πρόβλημα δεν έχει διατυπωθεί σωστά. Καθώς τα αποτελέσματα του άλυτου προβλήματος της υπεράσπισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων στον πλανήτη είναι ορατά, μένει να το επαναπροσδιορίσουμε με άλλους όρους που επιδέχονται λύσεις.
Πριν πούμε αγαπώ όλον τον κόσμο και θέλω το καλό του, πριν ελεήσουμε ίνα ελεηθούμε, πριν μιλήσουμε για γενική αγάπη προς την φύση και τον άνθρωπο, αλλά και πριν γυρίσουμε πλευρό για να κάνουμε κάτι πιο ενδιαφέρον, ας σκεφτούμε έστω και μία φορά, ότι ίσως, πιθανά, αυτό το κάτι που έχει πάει στραβά και δεν μπορούμε να υπερασπίσουμε το είδος μας στον κόσμο, μήπως, ενδεχομένως, θα μπορούσε να οφείλεται σε ειδικές θεωρήσεις μας για τον Κόσμο, που εμείς απλά υπηρετώντας τες, εκείνες απλά το επιτρέπουν.

Πανοπούλου Σταυρούλα 10.2012





Η φωτογραφία είναι από http://www.inews.gr/94/to-telos-tis-athootitas.htm