Σελίδες

Ταξίδι επιστροφής στο τώρα

.
Επιστροφή στην (δική μας) αθωότητα


το ταξίδι της επιστροφής μας στο τώρα

Ακολουθώντας την διαδοχή εικόνων ενός υπέροχου βίντεο, που φτιάχτηκε για ένα τραγούδι με τίτλο Return To Innocence”,παρακολούθησα μία χρονική επιστροφή σε στιγμές ζωής που ζει το κύριο πρόσωπο της μικρής αυτής ταινίας.

Κάνουμε συχνά τέτοια ταξίδια αναζητώντας εμάς, και συχνά ξεχνάμε να επιστρέψουμε, νομίζοντας ότι όσα δεν ζήσαμε είναι αποτέλεσμα της αθωότητας που κάπου χάσαμε. Θα το δείτε συχνά αυτό, σε μάτια που δακρύζουν όταν θυμούνται.
Είναι επισκέψεις στις μνήμες μας που δεν έχουν νόημα γιατί δεν φέρνουν κάτι στο παρόν μας. Ότι έγινε τέλειωσε αλλά εμείς υπάρχουμε. Και συχνά, για να μην πονάμε, μας αποκόπτουμε από τα συνολικά τότε γεγονότα, κάνοντας εικόνες κάποιες συγκεκριμένες στιγμές. Εικόνες σε κορνίζες, βαλμένες πολύ ψηλά, σχεδόν σε εικονοστάσι. Και ζούμε την μνήμη τους. Συχνά αλλαγμένη.

Έχει νόημα μια "επιστροφή"; 
Έχει. Γιατί όσα ζήσαμε είμαστε εμείς, αλλά εμείς δεν είμαστε μόνο όσα ζήσαμε. Κύρια, δεν θα γίνουμε όσα νομίζουμε ότι θα ήμασταν αν ζούσαμε όσα δεν ζήσαμε.  
Παγιδεύουμε την επόμενη μέρα μας με σκέψεις από το χτες. Μπαινοβγαίνουμε στο χτες γιατί δεν μας αρέσουμε στο τώρα. Αλλάζουμε τις μνήμες μας για να μην τα θυμόμαστε όλα, γιατί δεν πήγαν όπως θέλαμε. Κρίνουμε τους άλλους και τις συνθήκες γιατί δεν θέλουμε εμάς. Υπάρχει άλλη «επιστροφή»; Δική μας; (όχι των άλλων, όχι των καταστάσεων).

Αν κάτι είναι σημαντικό είμαστε εμείς. Εμείς ζούμε. Στο σήμερα. Εμάς.
Εμείς πρέπει να είμαστε ολόκληροι στο εδώ και το τώρα μας. Όχι άλλοι.
Όσο καιρό ασχολούμαστε με τους άλλους, ακόμα και στο τώρα, απουσιάζουμε από την δική μας ζωή. Και σε αυτή δεν είναι πια κανείς για να την ζήσει.
Αποδράσεις κάνουμε, γιατί φοβόμαστε αυτό που ζούμε ότι είναι οριστικό και μοιραίο. Και δεν κάνουμε τον κόπο να το ζήσουμε. Κι όμως, και μόνο να το ζήσουμε θα το αλλάξει.

Με ρώτησαν κάποτε τι είναι ο «μεταμοντερνισμός».
Δεν είναι μόνο μια εποχή που "ο καθένας μπορεί να λέει τα δικά του και να έχει δίκιο". Δεν είναι μόνο μια απαξία των ιδεών λόγω "τέλους των μεγάλων αφηγήσεων". Είναι η πατροκτονία των νοημάτων που ξεπέρασε τον εαυτό της. Είναι ότι το φάρμακο έγινε φαρμάκι. Είναι που πριν καν αρθρωθεί μία έννοια (ακόμα και από εμάς) έχει ήδη πεθάνει. Και δεν είναι μόνο οι ιδέες. Είναι και το «μεταμοντέρνο» συναίσθημα. Μια καμένη γη. Που πάνω της δεν ανθίζει κανένα λουλούδι, κανένα δέντρο. Δεν αναβλύζει καμία πηγή, δεν υπάρχει οξυγόνο. Είναι που πριν καν αισθανθεί κάποιος κάτι, έχει ήδη ακυρώσει (το δικό του) συναίσθημα. Αυτό είναι ο (νοητικός και συναισθηματικός) «μεταμοντερνισμός».

Όταν με ρώτησαν υποθέτω το έκαναν για δύο λόγους. Ο ένας ήταν εγκυκλοπαιδικός, τι σημαίνει αυτή η λέξη. Και ο δεύτερος ήταν για να βγει μία «διάγνωση» για το «κακό» που συμβαίνει στον πλανήτη. Όχι σε εμάς, στους άλλους.
Εμείς είμαστε σωστοί. Είμαστε;

Λέω λοιπόν ότι δεν είμαστε «εμείς».
Όσο για χαρακτηρισμούς σωστό/λάθος δεν βρίσκω ωφέλιμες τις κρίσεις, γιατί συχνά μπερδεύουμε την διάκριση-επίκριση-κρίση με την κατάκριση. Και τότε μιλούν οι αδυναμίες μας, οι φόβοι μας… αλλά και οι ελπίδες μας.  Στις ελπίδες μόνο θα σταθώ και για αυτές μόνο θα μιλήσω.

Αν δεν μας αρέσει αυτό που ο κόσμος είναι, είναι γιατί στον κόσμο καθρεφτίζουμε και βλέπουμε εμάς. Όσα δεν έγιναν κάποτε, σαν να φταίνε αυτά για όσα δεν γίνονται.
Η κριτική για τον πλανήτη ή για την χώρα μας, δεν μας κάνει απαραίτητα καλύτερους ανθρώπους ή πολίτες. Γιατί τα ζούμε συντελεσμένα.  Και σε αυτά τα συντελεσμένα κάνουμε κριτικές, γράφοντας sms στην Ιστορία και την ιστορία μας. Και περιμένουμε να αλλάξουν χωρίς να αλλάξουμε εμείς - που με sms επικοινωνούμε και με τον εαυτό μας. Ούτε εμείς, αντί ημών κι αυτό. Κρίσεις και ξανά κρίσεις. Προτάσεις;

Παρακολουθώντας το βίντεο αισθάνθηκα και σκέφτηκα κάτι διαφορετικό.
Δεν ταυτίστηκα με το κύριο πρόσωπο. Το είδα να αναζητά το παρελθόν του για να βρει μέσα σε αυτό την δική του αθωότητα. Έτσι όπως έχουμε μάθει ότι μπορεί να την βρούμε, φωτογραφικά σε στιγμές, που θα ανασύρουμε και θα βάλουμε στον τοίχο μαζί με όλες τις άλλες φωτογραφίες που θα μπορούσαν να ήταν και η ζωή μας.
Και μετά, κάποτε, να ξεκρεμαστούν οι φωτογραφίες, να βγουν τα καρφιά, να σοβατιστεί ο τοίχος και να σβήσει κάθε μαρτυρία αυτού που νομίσαμε ότι ήταν η δική μας ζωή.

Για την δική μας ζωή λοιπόν, και για το σήμερα, που είναι μοναδικό, και χιλιάκριβα πρέπει να το εκτιμάμε τιμώντας το με εμάς ολόκληρους σε αυτό, σκέφτηκα μία «επιστροφή στην αθωότητα»  που θα είχε νόημα. 
Μια πρόταση για την ζωή σκέφτηκα... .

Για εμένα λοιπόν, και δοκιμάστε αν αυτή η σκέψη ταιριάζει και για εσάς, η «επιστροφή» πρέπει να έχει λόγο και να φέρει αποτελέσματα που θα ζήσουμε.

Μια τέτοια «Επιστροφή» θα μπορούσε να  ήταν σε όλα μας τα νοήματα και τα συναισθήματα.
Όχι για επίσκεψη. Ούτε για τέρψη. Ούτε για να περάσουμε λίγο από τον χρόνο μας εκεί.
Για κάτι πολύ σημαντικότερο.
Για να τραβήξουμε το μαχαίρι από όσα άδικα πατροκτονήσαμε και να τα «θεραπεύσουμε».
Για να ρίξουμε τους φράχτες που περιγράφουν τις «άλλες» μας ζωές και  να τις φιλιώσουμε.
Γιατί εμείς ήμασταν τότε εκεί, εμείς είμαστε και εδώ τώρα. Και άλλοι δεν ήμασταν ποτέ. Ούτε θα γίνουμε.
Για να  μας θυμηθούμε. Να μας βρούμε στην συνέχειά μας.
Για  να μας "φέρουμε" και να έρθουμε -αθώοι και σοφοί μαζί, στο τώρα.
Για να ζήσουμε την "εποχή" μας, έτσι όπως εμείς θα ορίσουμε ως δική μας, με όλες μας τις αισθήσεις και όλη μας την νόηση. 
Την εποχή μας. Όχι την μεταμοντέρνα, όχι την αρχαία, όχι την δανεική, την δική μας.
Είμαστε οι ποιητές και οι ηθο-ποιοι της ζωής μας.
Ας μην αφήσουμε το έργο μας να το σκηνοθετούν άλλοι. Ας μην επιτρέψουμε υπόκρουση «μεταμοντέρνου» ήθους και λογικής.
Είναι η ζωή μας.

Σταυρούλα Πανοπούλου 06.2013




Η εικόνα είναι λάδι σε καμβά του Franz Stuck, 1889, με τίτλο "Innocence"
Από www.wikipaintings.org