Σελίδες

8η μέρα (παραμύθι)


8η μέρα 
(παραμύθι)


Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας μικρός θεός.
Μία μέρα που δεν είχε τι να κάνει και δεν ήταν στην επιτήρηση του Ανθρώπου, αποφάσισε να παίξει. Πήγε στο κουτί των παιχνιδιών με τα ζωάκια. Κοίταξε μέσα, χαμογέλασε και ξεκίνησε να παίζει μαζί τους…  Την πρώτη ημέρα δεν τους έδωσε τροφή. Τα ζωάκια ανήσυχα άρχισαν να είναι υπερκινητικά. Την δεύτερη τους έδωσε λίγη και σε ένα σημείο. Τα ζωάκια άρχισαν να στριμώχνονται προς αυτήν, όσα έφτασαν τελευταία δεν πρόλαβαν να φάνε. Την τρίτη ημέρα δεν έδωσε τροφή, αλλά χρωμάτισε τα μισά κίτρινα και τα μισά πράσινα. Την τέταρτη ημέρα έδωσε τροφή εκεί που κάθονταν τα κίτρινα εμποδίζοντας τα πράσινα να πλησιάσουν. Την πέμπτη ημέρα έδωσε τροφή στα πράσινα εμποδίζοντας τα κίτρινα. Την έκτη ημέρα δεν τα τάισε καθόλου, ούτε την έβδομη. Το βράδυ της έβδομης έριξε λίγη τροφή στο μέση του κουτιού. Τα ζωάκια όρμησαν στην τροφή, δαγκώνοντας και κλωτσώντας τα χρωματισμένα με το χρώμα που την προηγούμενη φορά νόμιζαν ότι τους είχε φάει την τροφή. Το φαγητό ήταν λίγο και  τα ζωάκια πεινούσαν πολύ. Όταν το φαγητό τέλειωσε τα ζωάκια συνέχιζαν να κλωτσούν και να δαγκώνουν. Και μιας και δεν υπήρχε άλλη τροφή φαγώθηκαν όλα αναμεταξύ τους. Στα κοκαλάκια τους που απέμειναν, δεν είχε μείνει χρώμα για να μετρηθούν πόσα ήταν κίτρινα και πόσα πράσινα. (αν και μεταξύ μας ποτέ δεν «ήταν» κίτρινα ή πράσινα)… Ο μικρός θεός έκλεισε το κουτί ευχαριστημένος. Έπαιξε καλά και σήμερα.
Κατέβηκε στον κήπο και είπε στον Άνθρωπο «Έφτιαξα τον κόσμο που ήθελα σε 7 μέρες». «Για να δω πώς τον έκανες» είπε ο Άνθρωπος, «πάλι πέθανε ο κόσμος σου;». Και χωρίς να ασχοληθεί περισσότερο, του έδωσε ένα νέο κουτί για να παίξει... Ο μικρός θεός το πήρε στα χέρια του. Πάντα έτσι έλεγε ο Άνθρωπος και πάντα του έδινε καινούργιο παιχνίδι. Άλλωστε αυτός μικρός ήταν, έπαιζε, δεν έκανε κάτι κακό…
Και έτσι έζησαν αυτοί καλά και εμείς (που λυπόμαστε τα ζωάκια που πέθαναν και μάθαμε ότι δεν έφταιγαν τα ίδια ή κάποια από αυτά) ακόμα καλύτερα...

(Βέβαια αυτό συμβαίνει μόνο σε κήπους Ανθρώπου που μεγαλώνουν μικροί θεοί, άρα το παραμύθι είναι εντελώς φανταστικό. Παρόλα αυτά, και ενώ φαίνεται ότι φταίνε οι μικροί θεοί, φταίει ο Άνθρωπος, που δεν ανησυχεί για τις αξίες των παιχνιδιών που τους επιτρέπει να παίζουν. Ίσως γιατί δεν έχει ακόμα αποφασίσει περί Κόσμου που ο ίδιος θέλει να ζει -ενώ τον ζει. Ίσως πάλι και γιατί νομίζει ότι θα φτιάξει κάποιον-κάπως-κάποτε, στην 8η μέρα του ίδιου)


Σταυρούλα Πανοπούλου, 18.09.2013