Σελίδες

…ενδιαφέρον! το θέλω!



... ενδιαφέρον! το θέλω!

Ποιές φορές και σε ποιές συνθήκες της ζωής μας,
μεταφράζουμε ένα «ενδιαφέρον» σε «θέλω» ; 

Φέρνω εδώ σήμερα τις δύο αυτές λέξεις, ενδιαφέρον και θέλω, να απαντήσουν μόνες τους στο ερώτημα που οι ίδιες έθεσαν, σε στιγμιαία συνύπαρξη στην φράση «…ενδιαφέρον! το θέλω!». Αυτός που την είπε, μου ζήτησε να τις εκθέσω γραπτά. Γιατί όχι; τα γραπτά μένουν, ας μείνουν μαζί τους και οι λέξεις, για να έχουν τον χρόνο, εν καιρώ να συσχετιστούν. Καθώς τις έγραφα, οι δύο  λέξεις έγιναν πέντε (τα γραφτά γεννάνε λέξεις –νόμος), σας τις δίνω ευθύς κι αμέσως, γιατί αν μείνουν λίγο ακόμα, από πέντε που έφτασαν, θα γίνουν εννιά, κι άντε να τις συνδυάσεις μετά...

 
Λέξη πρώτη: «ενδιαφέρον»
Έχει ενδιαφέρον, λέμε, και χαιρόμαστε που κάτι μας ενδιαφέρει. Η λέξη ενδιαφέρον, φέρει ηχητικά δύο έννοιες, την ένδεια και το φέρον. «Με  ενδ(ε)ιαφέρει» σημαίνει κι ότι στην ένδειά μου, αυτό, κάτι φέρει. Συσχετίζουμε χωρίς να το θέλουμε, το ενδιαφέρον με ένδειες. Ή αν θέλετε, οι ένδειες καθορίζουν τα ενδιαφέροντα. Επειδή τα ενδιαφέροντά μας είναι η ίδια μας η ζωή, μήπως ορίζουμε την ζωή με ελλείψεις;

Λέξη δεύτερη: «μ’αρέσει»
Αυτήν την λέξη την προσπερνώ, αν και ήταν η σειρά της, δίνει την θέση της σε δύο άλλες και θα επανέλθει. Γιατί σχετίζεται με άλλη, που εξαρτάται από τις επόμενες.

Λέξη τρίτη: «χρειάζομαι»
Η λέξη είναι απλή. Αναφέρεται στην χρεία (ανάγκη). Εγώ έχω ανάγκη.

Λέξη τέταρτη: «βοηθούμαι/βοηθάω»
Η λέξη είναι ρήμα, με ουσιαστικό την βοήθεια. «Βοή-» την βοή μου άκουσε κάποιος και ήρθε, ή άκουσα και πήγα. Πότε παράγουμε βοή; Στην ανάγκη μας;

Λέξη πέμπτη: «θέλω».
Λέξη που σχετίζεται με αρέσκεια. Θέλω αυτό που μου αρέσει. Τι μας αρέσει; Θα βρούμε αυτό που «μας αρέσει» σε αυτό που περιστρέφεται η ζωή μας. Αν η ζωή μας περιστρέφεται και βλέπει τον εαυτό της με όρους προβλημάτων, ένδειας και αναγκών, οι ελλείψεις μας -και μόνο αυτές, θα ορίσουν τα αρέσει και τα θέλω μας. Όσο για εμάς, που με όρους προβλημάτων ζούμε, μήπως ζούμε ζωή που δεν είμαστε;


Και σταματάω εδώ γιατί ως εδώ υποσχέθηκα να γράψω. Απλές αναφορές, χωρίς συσχετίσεις. Τα υπόλοιπα και συσχετιστικά, είναι του καθενός -κι  αν θέλει.
Ξέρω ότι πειράζω πατρογονικές έννοιες. Αν σας βγαίνουν όπως τις χρησιμοποιείτε, συνεχίστε την παράδοση. Μα αν έχετε αναρωτηθεί για τα προηγούμενα, αναρωτηθείτε και κάτι ακόμα: Τι «βοά» και σε τι ζωή  προς-καλεί, στην ουσία του, ένα «θέλω» ένδειας, ανάγκης και έλλειψης, γιατί ενδεχομένως και να μην θέλουμε να το ζήσουμε …
Το από καρδιάς «θέλω» αιώνες τώρα, προσπαθεί να μιλήσει με αυτό που είναι κι όχι με όσα δεν είναι. Οι αρτιότερες φορές που εμάς ζήσαμε, δεν σχετίζονταν με  ανάγκες. Ζήσαμε το αυθύπαρκτο πριν καν την υποψία της ύπαρξής του. Και πάντα σχετιζόταν με αυτό που ήμασταν. Γιατί αυτό που είμαστε, σιωπηλά και σταθερά, μπορεί να ορίσει αυτό που ζούμε -αν το επιτρέψουμε. Και  το επιτρέπουμε  σαν προσκαλούμε την αρτιότητα με αρτιότητα. Αυτό που ήδη είμαστε και (εν)έχουμε, αυτό μας ανθίζει.
Μίλησα για άνθιση και θυμήθηκα πως ζούμε χειμώνα. Μην φοβάστε τους χειμώνες, κρατούν καλά τους γερούς καρπούς της γης για την άνοιξη. Δείτε τον σαν ευ-καιρό για εσωτρεφή φροντίδα των δικών μας καρπών που από καρδιάς θέλουμε να ανθίσουν.


Σ.Π. ~ 12.2014